Polenlager nr 168 w Gorzycach Wielkich (Gross Gorschütz, pow. raciborski, w dawnej rejencji opolskiej) został utworzony pomiędzy 15 a 20 czerwca 1942 na terenie zabudowań dawnego majątku dworskiego w Gorzycach. Uwięziono w nim ludność z obozów żywieckiego, bielskiego i zawierciańskiego. Więźniowie zatrudnieni byli przy pracach rolnych.
Komendantami obozu byli kolejno: Walter Bisach i Gaertner. Początkowo stan obozu wynosił około 350 osób. Liczba ta uległa zmniejszeniu do 180 osób (w styczniu 1943) po deportacji więźniów do pracy przymusowej na terenie III Rzeszy. Niemal 30 procent ogólnej liczby więźniów stanowiły dzieci. Służbę wartowniczą w Polenlagrach w Gorzycach Wielkich i Gorzyczkach pełniło w sumie 11 strażników.
Jesienią 1943 więźniowie zostali przewiezieni do Polenlagru w Kietrzu i do obozu w Brzeziu. Tymczasem obóz w Gorzycach został przeznaczony dla ludności niemieckiej wysiedlonej m.in. z Rumunii.
Obóz nie został upamiętniony.