|  | Z domu Chlebicka. Urodziła się 30 maja 1923 w Rzeszowie. W 1939 roku zrobiła małą maturę. W czasie okupacji niemieckiej pracowała w zakładzie fotograficznym. Jej starszy brat, Edward, zaangażowany był w konspirację. 15 maja 1943 cała rodzina została aresztowana przez gestapo i przewieziona do więzienia na zamku w Lublinie. Brata rozstrzelano, ojciec został wysłany do Auschwitz-Birkenau, gdzie po kilku miesiącach został zamordowany w komorze gazowej, a Stanisława wraz z matką trafiła do obozu w Pustkowie koło Dębicy. Tam pracowała w pralni, a następnie w szwalni. W lipcu 1944 nastąpiła ewakuacja obozu, kobiety więźniarki wywieziono do Ravensbrück. Tam Stanisława Imiołek poddana została eksperymentom pseudomedycznym (zastrzyki wywołujące bezpłodność); skierowano ją do ciężkich prac ziemnych, kopania darni, melioracji. Pod koniec września 1944 została wywieziona wraz z matką do Oranienburga filii obozu w Ravensbrück, gdzie pracowały w fabryce zbrojeniowej. 15 marca 1945 przeżyły bombardowanie fabryki i obozu przez aliantów, a następnie 12-dniowy "marsz śmierci". 2 maja więźniarki zostały wyzwolone przez armię angielską przewiezione do koszar wojskowych w Schwerinie. Tam Stanisława Imiołek poznała swojego przyszłego męża, który był więźniem Auschwitz od 1940 roku. Razem trafili do obozu przejściowego w Lubece, a w grudniu 1945 wrócili do Polski, zamieszkali w Rzeszowie. Od początku oboje działali w Związku b. Więźniów Politycznych. Stanisława Imiołek pracowała jako kasjerka, urzędniczka, księgowa. |
