 | Kraków-Zabłocie | ||||
|
Kraków Zabłocie - podobóz KL Płaszów, zorganizowany w 1943 roku przez Oskara Schindlera w Fabryce Naczyń Emaliowanych (Deutschen Emalienfabrik - D.E.F.) na krakowskim Zabłociu przy ul. Lipowej 4. Niewolniczą pracę wykonywali żydowscy więźniowie, skierowani tu z KL Płaszów. Schindler zatrudniał w niej także polskich robotników, spośród których wielu należało do Armii Krajowej. Więźniowie byli początkowo zatrudnieni przy produkcji naczyń emaliowanych na potrzeby Wehrmachtu. Jednak wobec likwidacji obozów nazistowskich nie związanych ściśle z produkcją zbrojeniową, Oskar Schindler przekształcił profil produkcji na rzecz wyrobu elementów broni i amunicji. Więźniowie pracowali odtąd przy wyrobie m.in. łusek do pocisków przeciwpancernych i zapalników do bomb. Dzięki temu uniknięto likwidacji podobozu i śmierci jego więźniów w obozach zagłady. We wrześniu 1944 do fabryki przyjęto kolejnych więźniów likwidowanego KL Płaszów, ratując ich przed śmiercią. Na potrzeby mieszkalne obozu wykorzystano budynki zlokalizowane na terenie dawnego getta, poza obszarem obozu macierzystego KL Płaszów. Relacje świadków wskazują na dobre traktowanie ze strony samego Schindlera jak i załogi strażników. Fabrykę ewakuowano 15 i 21 października 1944, przewożąc jej więźniów (których nazwiska znalazły się na tzw. liście Schindlera) do fabryki Schindlera w Brünnlitz (Brnenec) na Morawach. W drodze, przez kilka dni, więźniowie byli przetrzymywani w KL Auschwitz i Gross Rosen. Ostatecznie dzięki tej ewakuacji ocalało około tysiąca żydowskich więźniów obozu. Obraz obozu został przedstawiony w książkach m.in. "Lista Schindlera" Thomasa Keneally, "Cała prawda o liście Schindlera" Mieczysława Poppera i wreszcie w filmie "Lista Schindlera" Stevena Spielberga. Budynki fabryczne w okresie powojennym były wykorzystywane przez Zakłady Wytwórcze Podzespołów Telekomunikacyjnych. W budynku byłej fabryki ma powstać Muzeum Sztuki Współczesnej oraz wystawa poświęcona Sprawiedliwym wśród Narodów Świata. | |  | ||
| |||||
| |||||
